Var Mıyız?

“Aslında her fikir yansızdır, ya da öyle olmalıdır; ama insan onu canlandırır, alevlerini ve cinnetlerini yansıtır ona; saflığını yitirmiş, inanca dönüştürülmüş fikir, zaman içindeki yerini alır, bir olay çehresine dönüşür: Mantıktan sonra hastalığına geçiş tamamlanmış olur… İdeolojiler, doktrinler ve kanlı şakalar böyle doğar.” *

E. M. Cioran’ın derinsel bir o kadar düşündüren ve beynimizin içindeki putları yıkıcı darbesiyle konuyu açmak istedim.

Hayatın seyri içinde var olan insanlık, belli tarihsel bütünlük ve gelişim ile bu günlere ulaşmıştır. Asıl olan şu ki bizlerin milyar yıl önce dünyanın oluşum serüveninde sadece bir çekirdek oluşumuz ya da toprağa atılan bir tohumun adsız kahramanları olarak süregelen kodlarımız, bugünün alışılagelmiş iki ayaklı DÜŞÜNEN insanını yaratabilmiştir. Bunun adına isterseniz ilahi bir gücün 6 günde dünyayı yaratım mitini de ekleyip düşünebilirsiniz. Sonucunda nefes aldığımız bu doğa içinde, sadece öldürücü bir güç haline gelmemiz, yasa ve onun kurtarıcı buyrukları ile şekillenen hayatta sadece rol çalıp, döngünün içinde çark etmemizin yegane temeli de varlık sebebimizin ne derece dejenere olduğunu göstermektedir. Yani biz varız ama yokuz da!

Ayağa kalkıyoruz; fakat bu kalkış doğa kanunlarına indirilen bir yumruk gibi yok ediyor tüm kazanılan değerleri. Ve biz, hiç olmadığı kadar yabancılaşan ben ile savaşım haline giriyoruz. Sanrılar ile mistik bir havanın karaltısında süregelen boğuşmalara sahne olan benin, gerçekliğinden uzaklaşması yaşanılan sorunun daha da derinleşmesine yol açıyor. İnsani değerlerin kurban rolü ile sönümlenen iyimserliği, kısa bir an içinde kazanma arzusuyla başkalaşıyor, ağızlardan akan yok etme iştahının önüne ne bir kanun ne de korku engel olabiliyor. Düşünen insan bir evrim daha geçirerek düşünen katil olabiliyor.

 “Hele insan ilgisizlik melekesini bir yitirsin; potansiyel bir katil haline gelir.”**

Geldiğimiz aşamada marazi bir ruh hali ile koşarak yol aldığımız çağ ve buna uyum sağlamak adına kıt kanaat geçimini sağlama uğraşı bizlerin her anlamda savrulmasına ve bireysel kaygıların ön plana çıkmasına yol açıyor. Toplumsal tabakanın tarihin en zorlu şartlarında ortaya koyduğu yaşam mücadelesi, dayanışma ağı ve geleceği kurma özlemi, şimdilerde kaygının hissedilir boyuta ulaşmasından dolayı sekteye uğruyor.

Bununla birlikte siyasi arenada da bunu açık bir şekilde görmekteyiz. En başta söylenildiği gibi ideolojiler birer yıkılmaz kült haline geliyor, onun etrafında kümelenen çoğunluk da ufak bir çıkarım sağlamak adına tüm hayatını feda etmenin çılgınlığı içerisinde yol alıyor. Halbuki düşünen biz, çok kısa sürede düşünmeden kazanım elde etmenin ilkesizliği içinde robotlaşıyoruz. Artık geleceği kurma yerine, anlık zevklere, günübirlik hayatlara, paranın gücüne tapan bir insan yaratmaya ve sorgulanmayan bir dünyayı yaşamaya alıştırılan, organize bir siyasi düşünce ile karşı karşıya kalıyoruz. Oyun, heyecan ve telaş yaratmıyor; bilakis düzenin bir parçası, kusursuzluk içinde geçici ve sınırlı bir mükemmel hava estiriyor…

Evrimleşmeye karşı geleneksel tutum ve düşünceyi bir iktidar modeli olarak sunmak, kitleleri bu bağlamda dini temelde zinde tutmayı amaçlamak, varlıksal temellerimizi kader buyruğu altında dizginleyip, motive etmek hiç bir çağda yaşanmamış krizler ile toplumu yoksulluğa alıştırmak, hepsinin tek bir noktada birleşip aynı şeyi söylemesine olanak tanıyor ve bu bizim varoluş sebebimiz olan, DÜŞÜNMEK eylemini biat kültürüyle minimalize eden, (yeri geldiğinde yok etmekten kaçınmayan), efendi köle ilişkisine indirgeyerek, sanki bir Tanrı-Devlet ilişkisi varmış gibi insanlara hissettirerek, korku imparatorluğu adı altında sistemleşmelerini sağlıyor.

Doğduk, geliştik, büyüyoruz; ama ölmeyeceğiz! Son eyleme bağlı yaşayan insanın bu dünyaya mirası olabilir mi? Ölmek için ant içen bilinçler, ölmemek adına savaş veriyorlar.

Tüm insanlığı kurtaracak olan iyiyi, sevgiyi, erdemi ve mutluluğu sermaye olarak gören ve bunu satan politik hayvanlar olmanın gururunu yaşıyor muyuz? 

İnanç, insanın kurtuluş savaşıdır. Başka bir insanı yok etme arzusuna dönüştüğü an cinayet işlemiş olursunuz. Bunu idrak edebilecek yaş aralığında olduğumuza göre neden insani erdemlere karşı direnç gösteriyoruz? 

Bu doğrultuda birilerine yaranabilmek, nemalanmak veya konum sahibi olmak adına siyasi bir kulvarı, amaç dışı yöntemler ile neden kirletiyoruz? Çünkü biz, düşünen ve farkındalık duygusu arşa ulaşan, özgeci olmaktan uzak, bir insan türüyüz!

Dünyayı yaşamaktan uzak, yıkan; sevmekten ziyade, acıya dönüştürenleriz. Beyninizin kapılarını açın, soluklansın. Sadece tek bir bakış ile yorumlamayın hayatı. Birçok şeyi öğrenmek için belki ömrümüz yetmeyecek ama öğrenebildiğimiz her şeyi yaşamsallaştırmak gibi asli bir sorumluluk duygumuz olsun. 

Dik duralım, bir insan bir düşünce; bir kitap bir hayattır.

Kaynakça: 

* E. M. CİORAN / Çürümenin Kitabı

**